Historia Szkoły Podstawowej nr 16 w Inowrocławiu

W 2008 roku obchodziliśmy 150. rocznicę utworzenia naszej szkoły – obecnie Szkoły Podstawowej nr 16 im. Jana Pawła II w Inowrocławiu.

Niniejsze opracowanie jest próbą odtworzenia jej historii. W związku z zaginięciem części dokumentów, zwłaszcza najstarszych, wystąpiły luki czasowe w faktografii. W pracy wykorzystano informacje zawarte w kronikach szkolnych, dokumentach z archiwów: inowrocławskiego i bydgoskiego. Cennych wiadomości dostarczyły byłe uczennice pamiętające okres międzywojenny, Panie: Walentyna Głowacka i Zofia Lewandowska.

Inowrocław w XVI w. otaczało dziewięć osad wiejskich: Batkowo, Jacewo, Marulewy, Rąbin, Szymborze, Turzany oraz nieistniejące już dziś: Kotwiniec, Mikorzyn i Wierzbie. W 1510 roku we wszystkich wsiach miejskich wymieniono 205 kmieci i mieszczan posiadających ogrody. W 1772 roku miasto wydzierżawiło na okres 50 lat wsie: Batkowo, Jacewo, Rąbin, Szymborze i Turzany staroście konińskiemu Janowi A. Kraszewskiemu. Jednak objęciu dzierżawy przeszkodził rozbiór Polski. Rozporządzenie władz pruskich ustanowiło samodzielność tych wsi. W tymże roku we wsi Jacewo mieszkało 80 osób. Pomiędzy latami 1837 – 1905 zaludnienie wzrosło z 201 do 532 mieszkańców. Folwark Jacewo należał od 1469 roku do klasztoru o. franciszkanów w Inowrocławiu i był wypuszczany w dzierżawę. Po kasacie zakonu i klasztoru przekazano go dekretem z dnia 28 maja 1819 roku na fundusz szkolny magistratu inowrocławskiego. Miasto sprzedało jednak folwark w 1838 roku za 1850 talarów pruskich. Ostatecznie folwark w sierpniu 1903 roku przeszedł na własność pruskiej kolonizacji.

W Jacewie istniały dwie szkoły: katolicka i ewangelicka. Grunt na założenie szkoły katolickiej – dzisiejszej SP 16 (obecnie mieści się w tym budynku schronisko św. Brata Alberta) zakupiony został w 1858 roku od Józefa i Katarzyny Fiutak za 600 marek. W aktach z 1865 roku grunt ten jest zapisany w dwóch częściach (ogród za szkołą dokupiono prawdopodobnie po 1858, a przed 1865 rokiem). Rola szkolna (położona we wschodniej części Jacewa – przy skrzyżowaniu dróg), została prawdopodobnie zakupiona w 1896 lub 1897 roku.

Jako pierwszy powstał niższy budynek (od strony wschodniej). Pierwotnie mieściła się w nim i szkoła (od strony zachodniej), i mieszkanie nauczyciela (od strony wschodniej). Na miejscu obecnego budynku wyższego był sad, który rozciągał się od ulicy do obecnego ogrodu. Pozostałością po tym sadzie jest stara grusza, która znajduje się na boisku w pobliżu okien południowej klasy.

Około 1898 roku wybudowano nowy budynek szkolny (wyższy – od zachodu), przylegający do budynku niższego. Szkołę przeniesiono do nowego budynku, a stary oddano w całości na mieszkanie nauczycielskie. Równocześnie zlikwidowano sad w części zachodniej parceli, by zrobić miejsce pod budowę.

W 1909 roku szkoły w Jacewie posiadały 188 uczniów, w tym katolicka 136, a ewangelicka 52. W szkole katolickiej uczyło wówczas dwóch nauczycieli, a w ewangelickiej jeden nauczyciel. Rejon szkoły obejmował miejscowości: Jacewo, Dalkowo, Balin i Marulewy.

Kierownikami szkoły i jednocześnie nauczycielami, których zapamiętała miejscowa ludność byli: Kozłowicz, Bolesław Lissowski w latach 1900 – 1928, Marian Kwarciński od 1928 – do prawdopodobnie 1935, Franciszek Konarkowski od 1935 do 1939 roku.

W 1926 roku była to szkoła 2 klasowa, 5 oddziałowa, do której uczęszczało 82 dzieci z Jacewa i Balina. Uczyli: Bolesław Lissowski, który pracował jako nauczyciel od 1880 roku i Helena Lissowska. 31 sierpnia 1929 roku Lissowski w wieku 72 lat przeszedł w stan spoczynku.

W kwietniu 1928 roku próbowano zmienić obwód szkoły i włączyć Jacewo do rejonu szkoły św. Wojciecha. Wielokrotnie sprzeciwiało się tej decyzji społeczeństwo wsi. 21 sierpnia i 3 września 1929 roku mieszkańcy wystosowali pisma w obronie szkoły w Jacewie do Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego              w Warszawie. 23 października 1929 roku starania te zakończyły się sukcesem i pozostawiono samodzielny obwód szkolny w Jacewie.

W roku szkolnym 1934/35 była to nadal szkoła 2 klasowa, uczęszczało 92 uczniów, a uczyło dwoje nauczycieli – Marian Kwarciański i Stefania Rynarzewska.

Podczas okupacji niemieckiej w latach 1939–45 budynki szkoły zostały przebudowane. Zmiany dotyczyły wybudowania korytarz wewnętrznego, połączenia drzwiami starego budynku z nowym i przeróbki strychu. Po dokonaniu przebudowy władze okupacyjne ulokowały tu biura niemieckiego zarządu gminnego.

Po zakończeniu okupacji w 1945 roku budynki zajął polski Zarząd Gminy Inowrocław – Wschód oraz posterunek Milicji Obywatelskiej tejże gminy. 31 marca 1946 roku mianowany przez Inspektorat Szkolny w Inowrocławiu nauczyciel kierujący – Jerzy Józef Szczechowicz, przejął protokolarnie od Zarządu Gminy Inowrocław – Wschód dwa budynki szkolne położone w Jacewie i oznaczone numerami domów: 40 i 41. Do 1 sierpnia 1946 roku w budynkunr 40 mieścił się posterunek MO. Wraz z budynkami szkolnymi i zabudowaniami gospodarczymi (dziś kaplica schroniska św.Brata Alberta) zostały przejęte przez szkołę: ogród szkolny w południowej części podwórza oraz grunt szkolny wielkości 1,07 ha położony w rejonie ul.Bursztynowej.

W odzyskanych budynkach nie odnaleziono ani kroniki szkolnej, ani innych dokumentów sprzed 1939 roku. Prawdopodobnie wszystkie dokumenty i wyposażenie szkoły zostały w 1939 roku przeniesione do budynku szkoły ewangelickiej w Jacewie, która działała w czasie okupacji niemieckiej. Budynek tejże szkoły spłonął wraz                    z wyposażeniem w styczniu 1945 roku podczas działań wojennych.

5 kwietna 1946 roku kierownik przejął ziemię i zgliszcza budynku po spalonej szkole ewangelickiej w Jacewie, która znajdowała się przy dzisiejszej ulicy Bursztynowej.

Pierwszego naboru do klas I-IV (52 uczniów) dokonano 13 kwietnia 1946 roku.

Następnego dnia rozpoczęły się zajęcia. Do szkoły uczęszczały dzieci z Jacewa, Jacewa Małego, Dalkowa i Balina. Uczniowie klas V-VII byli odsyłani do szkoły św. Wojciecha, pełniącej funkcję szkoły zbiorczej.

11 maja 1946 roku Inspektorat Szkolny przychylając się do wniosku mieszkańców Balina, zezwolił na uczęszczanie tamtejszych dzieci do szkoły św. Wojciecha ze względu na lepszy dojazd. Mimo tej decyzji, miejscowość Balin pozostała w rejonie szkoły w Jacewie. Pierwsza wycieczka dla uczniów w okresie powojennym została zorganizowana 17 czerwca 1946 roku do Kruszwicy. Podczas wakacji letnich 1946 roku przeprowadzono kosztem 50.000 zł. remont budynków. Rok szkolny 1946/47 rozpoczęło 56 uczniów pod opieką jednego nauczyciela (Jerzego Szczechowicza).

W dniach 18 – 21 czerwca 1947 roku 8 uczniów wzięło udział w pierwszej, dłuższej wycieczce nad morze.

1 września 1948 roku zaszły istotne zmiany w organizacji szkoły. Do rejonu dołączono miejscowość Marulewy (po odłączeniu jej od SP 10 z Szymborza), a z rejonu szkoły w Jacewie odłączono Balin i włączono tę miejscowość do Publicznej Szkoły Powszechnej nr 1 w Inowrocławiu. W szkole rozpoczął pracę drugi nauczyciel – Maria Mazur. W roku szkolnym 1948/49 do 6 klas szkoły uczęszczało łącznie 86 uczniów. 14 listopada 1948 roku na terenie szkoły powstał odpowiednik Rady Rodziców zwany wówczas Kołem Rodzicielskim. Prezesem Koła został Bronisław Sobczak. Pod koniec listopada tego samego roku rozpoczęto akcję dożywiania dzieci. Uruchomiono kuchnię, która wydawała dziennie 60 porcji zupy. Od września 1949 roku utworzono klasę VII, w której uczyły się dzieci z Balczewa, Marcinkowa, Turzan i Komaszyc – łącznie 101. W tym czasie szkolna biblioteka posiadała w swoich zbiorach 194 tomy.

20 czerwca 1950 roku po raz pierwszy uroczyście wręczono świadectwa ukończenia szkoły 32 absolwentom.

16 października 1950 roku dotychczasowy kierownik szkoły – Jerzy Szczechowicz został powołany na stanowisko podinspektora szkolnego w Wydziale Oświaty Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Inowrocławiu. Jednocześnie obowiązki kierownika powierzono Jadwidze Ogielskiej dotychczasowej nauczycielce Szkoły Podstawowej w Jaksicach. Po dwóch latach Jerzy Szczechowicz powrócił na stanowisko kierownika.

Rok szkolny 1954/55 przyniósł powiększenie rejonu szkoły o ulice:

Długą, Glinki, Jacewską – do koszar i Marchlewskiego – do młyna. Z tego powodu zwiększono liczbę nauczycieli do 4 (Jerzy Szczechowicz, Jadwiga Ogielska, Cecylia Pilarska i Spirydia Ciećka).

W kwietniu 1957 roku na strychu budynku szkoły uruchomiono harcówkę dla uczniów. Drużynę prowadziła nauczycielka tutejszej szkoły pani Cecylia Pilarska.

W 1958 roku szkoła obchodziła uroczyście 100-lecie powstania. Odbyła się z tej okazji  uroczystość w obecności władz: Prezydium Rady Narodowej, Wydziału Szkolnictwa Podstawowego, przedstawicieli PZPR.

W styczniu 1959 przekazano nowe murowane sanitariaty, dzięki czemu poprawiły się warunki higieniczne w szkole.

1 września 1960 roku do 7 – klasowej szkoły uczęszczało 156 dzieci i pracowało 7 nauczycieli. W tym samym roku przebudowano budynek gospodarczy, znajdujący się na boisku szkolnym i urządzono w nim pracownie do nauki prac ręcznych.

1 czerwca 1962 roku zainstalowano w szkole telewizor „Szmaragd” i uczniowie mogli obejrzeć po raz pierwszy audycję telewizyjną.

W celu poprawienia stanu zdrowia uczniów w 1964 roku zorganizowano na pierwszym piętrze gabinet lekarski,          w którym przyjmował dwa razy w tygodniu lekarz Kazimierz Niemczyk.

22 kwietnia 1965 roku szkołę odwiedził dyrektor Biura Młodzieżowego Światowej Ligi Czerwonego Krzyża                 

i Czerwonego Półksiężyca z Genewy, dokonując stosownego wpisu do kroniki szkolnej.

Plany rozbudowy Jacewa z 1965 roku zakładały, że w dotychczasowych budynkach znajdzie się pomieszczenie przedszkola, a nowy gmach szkoły powstanie na gruncie szkolnym przy szosie do Marcinkowa w przeciągu 3 lat. Wobec tych planów postanowiono dobudować na boisku szkolnym dwie izby lekcyjne, które po wybudowaniu nowej szkoły miały pomieścić przedszkole. Stare budynki planowano przeznaczyć na mieszkania dla nauczycieli. W styczniu 1966 roku zawiązał się komitet społeczny rozbudowy szkoły, który postanowił własną pracą uczcić 1000 – lecie Państwa Polskiego. Projekt bezpłatnie wykonał Pan Jakub Bożek. 1 września 1966 roku po wprowadzeniu reformy naukę rozpoczęły klasy ósme. Tak też się stało w Jacewie. Prace przy rozbudowie szkoły zapoczątkowano 15 listopada 1966 roku a zakończono 30 sierpnia 1967 roku. W pracach, zwłaszcza ziemnych i porządkowych  wzięła udział młodzież szkolna. Uroczyste otwarcie nowych klas nastąpiło 4 września 1967 roku w obecności miejscowych władz      i osób biorących czynny udział w budowie. W tymże roku, dzięki rozbudowie liczba uczniów wzrosła do 171.

Styczeń 1969 roku rozpoczął się od zmiany przynależności gruntów powiatu inowrocławskiego. Mocą rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 1968 roku działka szkolna wraz z budynkami znalazła się w granicach miasta Inowrocławia.

W związku ze zmianą granic administracyjnych, dotychczasowa Szkoła Podstawowa w Jacewie otrzymała nową nazwę: Szkoła Podstawowa nr 16 w Inowrocławiu. Zmieniono także numerację budynku  na Jacewska 118. Dzięki powiększeniu rejonu szkoły, we wrześniu 1969 roku naukę rozpoczęło 211 uczniów.

Od początku lat 70–tych dobrze układała się współpraca z Jednostką Wojskową 1585. Żołnierze pomagali                  w remontach, a w zamian uzupełniali w szkole wykształcenie podstawowe. W 1971 roku do rejonu szkoły włączono Państwowy Dom Dziecka, dzięki czemu liczba uczniów wzrosła do rekordowej liczby – 213. Po roku, w związku            z oddaniem nowej szkoły nr 8 przekazano dzieci z Domu Dziecka do tej placówki.

W czerwcu 1974 roku pożegnano długoletniego dyrektora szkoły Jerzego Szczechowicza, który kierował tą placówką 28 lat. Emeryturą cieszył się przez 6 lat do kwietnia 1980 roku. Został pochowany na cmentarzu N.M.P. Od 1 września 1974 roku stanowisko dyrektora przejął Jan Grochowski, dotychczasowy nauczyciel SP 12. Decyzją władz oświatowych 4 listopada 1974 roku nastąpiła zamiana na stanowiskach dyrektorskich – dyrektor SP 16 Jan Grochowski został przeniesiony na to samo stanowisko do SP 2, a dyrektor SP 2  Bogdan Wojtkowiak do SP 16. Pan Bogdan Wojtkowiak kierował szkołą w latach 1974 – 1981. Początek lat 80-tych przyniósł kolejną zmianę dyrekcji szkoły. Latem 1981 roku obowiązki kierownicze objęła Pani Bożena Górska pierwsza kobieta na tym stanowisku.

W roku szkolnym 1983/84 uczęszczało do szkoły 181 dzieci. Nauczaniem zajmowało się 13 nauczycieli ze względu na wprowadzenie 18 godzinnego tygodnia pracy.

10 września 1986 roku szkoła została udekorowana przez władze miasta „Medalem 800 – lecia Inowrocławia”.

Kryzys lat 80–tych odcisnął swe piętno na stanie technicznym i wyposażeniu szkoły. Ciasnota i potrzeba pilnych remontów zaowocowały odświeżeniem planów sprzed 20 lat dotyczących rozbudowy Szkoły nr 16 – było to w 1986 roku.  Po dwóch latach projekt był gotowy. Dokonano wykupu ziemi pod rozbudowę. W nowym budynku miały się znajdować sale lekcyjne i sala gimnastyczna, a w starym budynku byłaby ulokowana część administracyjna i socjalna. W czerwcu 1989 roku przeznaczono 50 mln na budowę. Galopująca inflacja, zmiany polityczne w kraju spowodowały wstrzymanie prac przygotowawczych do budowy. Pamiątkami po ówczesnych zamierzeniach w stosunku do SP 16 są: wykupiony teren pod rozbudowę, nowe ogrodzenie i projekt, który znajduje się w szkolnym archiwum.

Rok szkolny 1990/91 przyniósł wiele zmian w szkolnictwie: wróciła religia, rozpoczęli pracę nowi wizytatorzy, zlikwidowano MZEAS-y i szkoły zyskały samodzielność finansową.

Zaniechanie rozbudowy oraz kryzys finansów publicznych zmusił dyrektorkę Panią Bożenę Górską do szukania innych dróg rozwiązania problemu trudnych warunków nauki dzieci w szkole. Okazja taka nadarzyła się w kwietniu 1991 roku, kiedy PKP ogłosiło chęć wynajęcia leżącego w pobliżu szkoły budynku po zlikwidowanej jednostce wojskowej OTK. Do starań mających na celu pozyskanie pieniędzy na adaptację i wyposażenie szkoły aktywnie włączyli się: wizytator Pan Ryszard Brejza, rodzice Panowie Jan Łuczak i Andrzej Górski oraz dyrektorka szkoły. Kuratorium przychyliło się do wniosku i przekazało środki na adaptację. Resztę pieniędzy pozyskał bezpośrednio z MEN wizytator Brejza. Przed rozpoczęciem prac rezygnację z zajmowanego stanowiska złożyła dyrektor Bożena Górska.

27 maja 1991 roku w tajnym głosowaniu rada pedagogiczna wybrała na stanowisko dyrektora  nauczyciela historii Wojciecha Helaka. Większością prac remontowych w nowym budynku w czasie wakacji letnich kierowała ustępująca dyrektorka.

2 września 1991 roku dzieci rozpoczęły naukę w wyremontowanym budynku przy ul. Jacewskiej 93b pod nowym kierownictwem. Podwoiła się powierzchnia budynku w porównaniu do starego, w nowym jest centralne ogrzewanie, adaptowana sala do ćwiczeń gimnastycznych o powierzchni 110 metrów kwadratowych, asfaltowe boisko, dużo zieleni i drzew. Remont kosztował 228 mln zł., w tym wyposażenie w meble 150 mln – i 50 mln – pomoce naukowe.

Jesienią 1991 roku została powołana rada szkoły jako jedna z pierwszych w rejonie Inowrocławia. W skład tej rady      z ramienia rodziców weszli panowie: Jan Łuczak i Andrzej Górski najbardziej zaangażowani w prace związane              z przeniesieniem szkoły do nowego budynku.

Stary budynek szkoły w latach 1991/92 był zajmowany przez nową szkołę nr 7 z klasami uzawodowionymi. Jesienią 1992 roku po zlikwidowaniu tej szkoły, dyrektor SP 16 jako administrator, wynajął budynek na cele gospodarcze, co poprawiło finanse szkoły w tych trudnych czasach. W sierpniu 1993 roku na podstawie pełnomocnictw od Kuratora Oświaty dyrektor Helak przekazał nieruchomość przy ulicy Jacewskiej 118 – budynek starej szkoły, na rzecz Urzędu Miasta Inowrocławia. Po niezbędnych remontach powstało tam schronisko dla ludzi bezdomnych pod wezwaniem św. Brata Alberta. Schronisko funkcjonuje do dnia dzisiejszego.

Jesienią 1994 roku dyrektor szkoły wspólnie z radnym Ryszardem Brejzą podjęli starania o przejęcie od PKP dzierżawionego budynku szkolnego na własność miasta. Musiały minąć prawie dwa lata zanim udało się sfinalizować te starania i uchwałą Rady Miasta z 26 kwietnia 1996 roku skomunalizowano cały teren po byłej jednostce wojskowej w tym i budynek szkoły.

Od początku lat 90-tych stale podnoszono standard nauki uczniów i pracy nauczycieli. Stało się to bardziej odczuwalne od stycznia 1996 roku, kiedy szkoły podstawowe zostały przejęte przez gminy, a zwłaszcza po komunalizacji budynku i zmianie ogrzewania. Problemem, z którym przez ostatnie lata borykała się szkoła były wysokie koszty ogrzewania dostarczanego z lokalnej kotłowni węglowej. Wniosek dyrektora o wybudowanie indywidualnej kotłowni olejowej spotkał się w 1997 roku z przychylnym przyjęciem przez Zarząd Miasta i we wrześniu został zrealizowany. Działania dyrektora doprowadziły do powstania znacznych oszczędności, które wykorzystano na nowoczesne wyposażenie szkoły. W latach 1998-2000 wyremontowano kuchnię i sanitariaty szkolne, zmodernizowano instalację alarmową i podłączono ją do Agencji Ochrony „TOGO”, wybudowano oświetlenie na odcinku ul. Jacewska – parking przed wejściem na teren szkoły, wymalowano większość pomieszczeń w budynku, ocieplono południową ścianę szkoły i zmieniono jej wygląd, przygotowano gabinet dla zatrudnionego po raz pierwszy pedagoga, utworzono pracownię komputerową wykorzystując do tego wyłącznie własne środki.

20 listopada 1998 roku zorganizowano obchody 140–lecia powstania szkoły.

Ostatnia taka uroczystość została zorganizowana w naszej szkole w 1958 roku, kiedy to obchodzono stulecie powstania placówki oświatowej.

Na uroczystości obecne były władze Miasta, przedstawiciele Rady Miasta, przedstawiciele Kuratorium Oświaty, reprezentanci Związków Zawodowych, byli pracownicy i absolwenci szkoły. W tym dniu uroczyście otwarto pracownię komputerowa, jedną z pierwszych powstałą w szkołach podstawowych. Obszerny zbiór zdjęć i dokumentów z tej uroczystości znajduje się w kronice szkolnej.

1 września 1999 roku rozpoczęła się reforma polskiego szkolnictwa. Wprowadzono 6 – letnią szkołę podstawową i 3 – letnie gimnazja. W związku z tym zmieniono obwód naszej szkoły. Wyłączono z obwodu wsie Jacewo i Marulewy          i poszerzono rejon szkoły o nowe ulice. Obwód szkoły po reformie składa się z następujących ulic:

Błonie, Krzywoustego nr 17, 17a, 17b, Bursztynowa, Dąbrówki, Długa od nr 1-12, oraz 16, 18, 21, 22, 22a, 22b, 23, 24, 28, 32a, Glinki, Jacewska od nr 43, Okrężek, Os. Okrężek, Rogowa, Skłodowskiej-Curie (nr  parzyste), Św. Ducha od nr 99, Hermana.

Szkoła zaczęła się przekształcać z jednociągowej w dwuciągową. W 1999 roku po raz pierwszy dokonano naboru do dwóch klas pierwszych. Kolejne lata upłynęły na stałym wzroście liczby uczniów /z 147 w 1998r. do 276 w 2008r./ i na zatrudnianiu nauczycieli niezbędnych do nauki rosnącej liczby uczniów.

Rok 2000 /zmianę daty/ przywitaliśmy uroczyście robiąc miedzy innymi pamiątkowe zdjęcia uczniom wraz                  z wychowawcami.

Rok 2000 dał nadzieję na posiadanie tak wyczekiwanej sali gimnastycznej. Władze Miasta przekazały szkole opuszczony budynek leżący 80 m od szkoły z myślą o adaptacji na obiekt sportowy. Dwa lata starań o niezbędne środki na przebudowę zakończyły się niepowodzeniem. W związku z tym dyrektor przekazał budynek ponownie pod władanie Miasta, które wydzierżawiły go, a pod koniec 2007 roku został sprzedany. Decyzja dyrektora o pozbyciu się budynku, który miał się stać salą gimnastyczną była podyktowana nie tylko brakiem środków na remont, ale przede wszystkim warunkami konstrukcyjnymi budynku, które uniemożliwiały stworzenie sali, która spełniałaby normy wymagane prawem i oczekiwania uczniów i nauczycieli.

Początek nowego tysiąclecia upłynął na dalszych, pozytywnych zmianach w szkole. Zwłaszcza zmiany wprowadzone we władzach Miasta po wyborach w 2003 roku korzystnie dały się odczuć w inowrocławskiej oświacie. Więcej środków zaczęto przeznaczać na jej funkcjonowanie. W 2003 roku dokończono ocieplanie ścian budynku i zmianę ich kolorystyki. Budynek wyładniał, zanotowano oszczędności na ogrzewaniu. Przebudowano kilka pomieszczeń, by stworzyć kolejną salę lekcyjną dla uczniów. Systematycznie modernizowano instalację elektryczną i rozbudowywano instalację alarmową. W 2005 roku szkoła wzbogaciła się o nowe, kompletne wyposażenie kuchni. To między innymi zasługa naszego najbliższego i największego sponsora firmy „AKAN” pana Antoniego Kądzieli. Rok 2005 zapisał się dwoma doniosłymi wydarzeniami, wystąpieniem społeczności szkoły o nadanie naszej placówce imienia Jana Pawła II po jego śmierci i otrzymanie nowoczesnej pracowni komputerowej ze środków Ministerstwa Edukacji Narodowej,        o której pozyskanie starał się dyrektor od trzech lat. 23 maja 2006 roku w czasie uroczystości nadania szkole imienia Rada Rodziców przekazała ufundowany sztandar dla placówki.

W latach 2005–2008 przeprowadzono remont kapitalny dachu, wymieniono wszystkie wykładziny PCV na wykładziny obiektowe o podwyższonej wytrzymałości, zamontowano w budynku i na boisku najnowocześniejszy w mieście monitoring kamerowy z cyfrowym rejestratorem i możliwością przesyłania obrazu do Straży Miejskiej i Agencji Ochrony „TOGO”. Doprowadzono do szkoły nowe ujęcie wody, gdyż stare ulegało częstym awariom. Firma „Spdbud” sfinansowała wykonanie nowej instalacji OC na tymczasowej sali gimnastycznej. Dokonano wymiany wszystkich ławek i krzeseł w klasach oraz otrzymano pod koniec 2007 roku do biblioteki centrum multimedialne składające się              z czterech komputerów wraz z oprogramowaniem i drukującego urządzenia wielofunkcyjnego. Wykonano nowe ogrodzenie terenu szkoły długości 270 m. Końcówka 2007 roku upłynęła na uporządkowaniu z krzewów i zarośli części nieużytkowanego przez uczniów terenu szkoły i wykonaniu dokumentacji projektowej przebudowy boiska szkolnego. Należy dodać, że dyrektor poczynił także starania o wybudowanie pełnowymiarowej sali gimnastycznej.

Na podkreślenie zasługuje duże zaangażowanie sponsorów i rodziców w ciągłe unowocześnianie szkoły. Bez ich ofiarności wielu celów, które sobie stawiamy byśmy nie osiągnęli.

W ciągu minionych lat uczniowie szkoły na sprawdzianie kompetencji w VI klasie uzyskiwali wysokie wyniki, a w 2003 r. najlepiej napisali sprawdzian w mieście. Nasi uczniowie przez lata odnosili i odnoszą liczne sukcesy w konkursach      i zawodach sportowych. Mimo spadku liczby dzieci w mieście, od 2001 r. rośnie liczba rodziców, którzy zapisali dzieci właśnie do tej szkoły, a nie do swojego rejonu. Wielu chętnym rodzicom dyrektor musi odmawiać z powodu braku miejsc.

Już od 150 lat nasza szkoła odgrywa doniosłą rolę w życiu środowiska lokalnego. Rodzice i dziadkowie obecnych wychowanków również pobierali tu naukę, przez co są ze szkołą szczególnie związani. Rodzice i dzieci cenią sobie doskonałe usytuowanie budynku szkolnego, z dala od ruchu miejskiego, w otoczeniu zieleni. Wpływa to na komfort pracy w szkole. Poprawiająca się z roku na rok baza dydaktyczna, mała liczebność klas, nieliczne problemy wychowawcze oraz życzliwa i kompetentna kadra spowodowały wzrost zainteresowania szkołą wśród mieszkańców miasta. Naszym największym marzeniem, które mamy nadzieję że się spełni, jest budowa przy szkole obiektów sportowych składających się z nowoczesnego boiska i sali gimnastycznej.

opracował

Wojciech Helak